Hoewel volgens de kalender het nieuwe jaar al een paar maanden oud is geldt voor de kinderen de ontluikende lente als het echte begin van een nieuw jaar. Het is een vreugdevolle tijd. Kinderen beleven de opstandingskrachten in de natuur. De weg wijst naar buiten. Alle feesten die we vieren in de tijd tot de zomer vinden vooral buiten plaats. Het zoeken van paaseieren. Het pinksterfeest met het dansen rond de meiboom en het vieren van de bruiloft met het pinksterbruidspaar met zangspelletjes in de buitenlucht.
Het sneeuwklokje
Het was nog winter.Op de bevroren grond lag een dun laagje sneeuw en daaronder, in de aarde, woonde een sneeuwklokje. Veilig geborgen lag het in zijn bollehuisje, maar sliep niet meer. Het had zich lang genoeg in het donker verborgen. Nu was het nieuwsgierig geworden en wilde graag zien of er al andere plantjes en bloemetjes boven de aarde te voorschijn waren gekomen. Rond de bol begon de aarde warm te worden, zodat de sneeuw uiteindelijk boven het sneeuwklokje een klein stukje aarde vrij maakte.
Zodra het sneeuwklokje het heldere voorjaarslicht zag zond het de eerste blaadjes omhoog en strekte het zich uit naar het licht. Het opende langzaam zijn bloemkelkje en ontdekte dat het nog helemaal alleen op de koude aarde was en dat er van zijn bloemenvriendinnen nog niets te zien was. Bedroeft liet het zijn hoofdje hangen tot er een fris windje kwam aanwaaien: 'Weken en maanden ben ik nu al onderweg zonder ook maar één bloemetje te zien. Wees gegroet, jij kleine lentebode!', riep het vrolijk. En het speelde met het klokje zodat dit een heel teer en zacht geklingel liet horen.
Door dit geluid werden langzaamaan ook de andere voorjaarsbloemen wakker. Toen het sneeuwklokje hier en daar madeliefjes, sleutelbloemen en viooltjes hun kopje boven de aarde zag steken was het erg blij. Het bedankte de wind die geholpen had zijn bloemenvriendinnen wakker te luiden.
Bron: leven met het jaar.
Het was nog winter.Op de bevroren grond lag een dun laagje sneeuw en daaronder, in de aarde, woonde een sneeuwklokje. Veilig geborgen lag het in zijn bollehuisje, maar sliep niet meer. Het had zich lang genoeg in het donker verborgen. Nu was het nieuwsgierig geworden en wilde graag zien of er al andere plantjes en bloemetjes boven de aarde te voorschijn waren gekomen. Rond de bol begon de aarde warm te worden, zodat de sneeuw uiteindelijk boven het sneeuwklokje een klein stukje aarde vrij maakte.
Zodra het sneeuwklokje het heldere voorjaarslicht zag zond het de eerste blaadjes omhoog en strekte het zich uit naar het licht. Het opende langzaam zijn bloemkelkje en ontdekte dat het nog helemaal alleen op de koude aarde was en dat er van zijn bloemenvriendinnen nog niets te zien was. Bedroeft liet het zijn hoofdje hangen tot er een fris windje kwam aanwaaien: 'Weken en maanden ben ik nu al onderweg zonder ook maar één bloemetje te zien. Wees gegroet, jij kleine lentebode!', riep het vrolijk. En het speelde met het klokje zodat dit een heel teer en zacht geklingel liet horen.
Door dit geluid werden langzaamaan ook de andere voorjaarsbloemen wakker. Toen het sneeuwklokje hier en daar madeliefjes, sleutelbloemen en viooltjes hun kopje boven de aarde zag steken was het erg blij. Het bedankte de wind die geholpen had zijn bloemenvriendinnen wakker te luiden.
Bron: leven met het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten